مخاطبان در خطاب و عتاب‌ها چه کسی را می‌دهند؟ بازنشستگان؟ پیرمردان و پیرزنان؟ جوانان؟ نوجوانان؟ بسیجی؟ امامان مساجد؟ تریبوندارانِ همیشگیِ یرشد و منتدیِ مردمان؟ خوب است شیپور را از همان سرِ تنگش بدمیم، تا کوش‌آواتر پاجو کند و صدی ارشاد بر خلایق، به کشادی اوک شود، تا بر دلها کوش نشیند و در صف جماعات، نابازنشستگان را نیز بنشاند. یا امارهای اخری وزیر رشد در یقبل جوانان به دین تا بالای هشتاد فیستان، به حجت قروبن براس سیا در محّرّم، خلی از دقت و صحت است; یا ان عتاب‌ها و گلایه‌ها بر بسیجیان- که از قضاوت امروز زینت‌تر از هذاهد شهدان- کتاست; یا عسولاً انتزرات برقه اقاجان از دینداری-که به دینورزی كاسته شده- مصادیق درشتی دهرید. اولاً: در اوایل کودکی، صف اول و دوم جماعت در مساجد، با احترام یا احتیاط، بسته به افراد مسن مرسوم است. پس کرا عتاب بر بازنشستگان!؟ ثانیاً: امروز در صفوف جماعت اول چه چیزهای تازه ای برای جوان و جوان وجود دارد تا به ضیق وجود امام جماعت و در صف اول نماز برسند؟ تحلياً: كرم صف اول و دوم از آنِ كم‌سن و سال‌ها شد و در تمام دومه محرّم و سفر نيز جز جمه‌اي سياها بر تن انان ديه نيده. آن‌غاه خیال‌مندان از بابت دینداری مردون رحاط براه شد؟ یا همزمان با مطالبات و سؤالات و شبهات و تضادها و تضادهای ذهنی، این گروه از اهل سنت با آنها مقابله کرده و مجبور به پاسخگویی و استدلال و استدلال می شوند؟ آن وقت، ایا دریم در پشت دستمان، آن‌که آن نسل می‌تلبد و به میدان می‌آورد؟ بهتر می‌دانم تا المزید و پیدایش و امایش زموت به این نسل در باب دری‌داری، به همان‌ورزی‌شان تبدیل شود و در همان صف‌های میانیِ جماعت در مساجد پوریشان باشد. 23302
سورس و منبع خبر
طناز محمدی هستم ، منتشر کننده سایت زی نیوز
